دستاورد همراهی با مناجات امام حسین(ع)

باشگاه خبرنگاران تسنیم «پویا» ـ امیرمحسن شیخان: ماه، ماه ذی‎الحجه و زمان، زمان بیداری است، سالها پیش در این برهه از زمان بود که بسیاری از عاشقان از ماه‎های قبل بار سفر بسته و خود را برای زیارت خانۀ خدا آماده می‎کردند، خانه‎ای که خدا با حرکت و سکونت دادن نبیّ خود، ابراهیم (ع) و خانواده‎اش در سرزمین «مکه»، نعمات و برکات ویژه‎ای را برای این سرزمین برای عالم و عالیمان رقم زد، طوری که وسیع‎ترین کشتی نجات بشریت، امام حسین (ع) برنامۀ حرکتشان از مکه به سمت عراق را در چنین موقعیت مکانی و زمانی آغاز می‎کنند، طوری که امام زمان (عج) بر اساس احادیث قرارست ان‎شاءالله از کنار همین سرزمین مبارک به پیروی از جدشان امام حسین (ع) اعلام ظهور کنند و به راستی آن زمان است که خدا برترین و عالی‎ترین نعمات و برکات در عالم جاری می‎کند و تمام اینها بیانگر برنامۀ خداوندی است که تمام ائمه (ع) و انبیاء (ع) در راستای چنین برنامۀ عظیمی رفتار می‌کردند.

در روز عرفه و نه تنها این روز، بلکه در تمام طول سال چه خوب است دستی بر دریای معرفت و نور «دعای عرفۀ امام حسین (ع)» بزنیم و در حد وسعمان از آن توشه گیریم. امام حسین (ع) در مکانی چون صحرای عرفات و در زمانی چون روز عرفه با مناجاتی زیبا عالم را تحت تأثیر قرار دادند، امام حسین (ع) با چنین رفتاری در چنین موقعیت مکانی و زمانی چه درسی به بشریت می‌‎خواستند بدهند؟ این حس و حال امام عالم در چنین موقعیتی باید به چه چیز در وجود آدمی منتج شود؟

بی‎تردید شیعه به معنای «پیرو امام» موظف است جا پای امام خود بگذارد و آنقدر باید هشیار و دقیق باشد که ذره‌ای از مسیر هادی خود فاصله نگیرد و زاویه پیدا نکند و پیوسته چشم به نور امام خود داشته باشد و وقتی که چنین شد، همراهی با امام (ع) صورت می‌‎گیرد و این همراهی به هدایت را در پی خواهد داشت، به راستی هدایت به سوی امام که همان هدایت به بهشت است، چیزی است که اصحاب امام حسین (ع) در قالب یک کاروان در طی ۳۲ روز به آن نائل شدند و این هنرنمایی امام حسین (ع) در عالم است.

امام حسین (ع) با این رفتار زیبا در روز عرفه در صحرای عرفات، عالمیان را به این مقوله توجه دادند که ای اهل عالم، به دنبال معرفت باشید و این همان چیزی است که در این برهه از زمان؛ یعنی در دوران غیبت امام مهدی (عج) در حدی وسیع به آن نیازمندیم.

امیر‏المؤمنین (ع) در نهج‌البلاغه خطاب به کمیل بن زیاد می‌‎فرمایند: «یا کمیل ما من حرکه الا و انت محتاج فیها الی معرفه»، هیچ حرکتی نیست مگر آنکه تو در انجام آن به معرفت نیاز داری (سفینه‎البحار، جلد۱، ص۱۵). کمی در این عبارات دقیق شویم؛ «ما من حرکه»، «الا»، «محتاج»، «الی معرفه»، این بیان امیر‏المؤمنین (ع) جایگاه والای معرفت نسبت به مقولات مختلف را می‌‎رساند، اینکه حضرت لازمۀ انجام هر کاری را معرفت پیدا کردن نسبت به آن معرفی می‌‎کنند، سرفصلی گسترده برای بشریت به شمار می‌‎رود تا بار دیگر برای سنجش اعمال، نگرشها و رفتارهایمان نگاهی عمیق‏‎تر و دقیق‌‎تر داشته باشیم که آیا تاکنون چنین نگاهی داشته‎ایم یا نه؟ و این بهانۀ خوبی است تا به خودمان نهیبی بزنیم.

مهم‌‎ترین مسئلۀ زندگی بشریت از ابتدا تا انتها چیزی نیست جز مقولۀ «مهدویت»، مهدویتی که بسیاری از انسانها از حدود هزار و چهارصد سال قبل با تلاشهای مداوم و مستمرشان درصدد انحراف آن بودند تا از این طریق منافعشان خدشه‎دار نشود، جاهلانی که نمی‌‎دانستند تحقق مهدویت چه ثمرات و برکاتی نه تنها برای خودشان بلکه برای تمام جهانیان دارد،  آنان نمی‌‎دانستند که «مهدویت» برنامۀ خداست که باید محقق شود.

حال در این برهه از زمان بر اساس بیان صریح امیر‏المؤمنین (ع) هر کسی بخواهد پا در عرصۀ مهدویت بگذارد و قدمی به عنوان خادم برای ظهور امام مهدی (ع) بردارد، لازمه‎اش معرفت پیدا کردن نسبت به آن است، بار دیگر کلام حضرت را مرور کنیم؛ «… ما من حرکه الا و انت محتاج فیها الی معرفه»، بنابراین هیچ حرکتی توسط هیچ کسی و در هیچ زمینه‎ای واقع نمی‌‎‎شود، مگر با معرفت پیدا کردن به آن و این کلام خود امیرالمومنین (ع) است.

حال می‌‎توان چنین نتیجه گرفت که محصول همراهی ما با مناجات امام حسین (ع) در این دوران غیبت باید «معرفت» بیشتر ما نسبت به امام مهدی (عج) که حجت خدا در زمین هستند، باشد.

انتهای پیام/