کشف تصویر واقعی از رئیسعلی دلواری پس از یک قرن

به گزارش خبرگزاری فارس، عکس واقعی «رئیسعلی دلواری» که ۱۰۸ سال پیش در تنگستان گرفته شده است، به‌همت یکی از شهروندان فرهنگ‌دوست بوشهری استخراج شد.

سیدباقر هاشمی در این باره به پایگاه خبری تحلیلی یارا گفته است: این عکس از آرشیو سیاسی شهرداری شهر «زالتس‌گیتر» با مدیریت «کلائودیا بولر» در ایالت «نیدرزاکسن» آلمان به‌دست آمده است. این تصویری واقعی از شهید رئیسعلی دلواری است که با استناد به مقدمه کتاب (ویلهلم واسموس) نوشته هندریک گروو تروپ، ترجمه فاطمه ترکمان و حمید میرزا آقا کشف و در آرشیو سیاسی شهر زالتسگیتر آلمان به عنوان ماترک شخصی او نگهداری می‌شود که ما به محض اطلاع از این موضوع جهت تهیه آن اقدام کردیم.

هاشمی در ارتباط با چگونگی استخراج عکس واقعی رئیسعلی دلواری افزود: رایزن فرهنگی ایران در برلین، سیدعلی موجانی در روند به‌دست آوردن این عکس بسیار به ما کمک کردند و بعد از آنکه عکس را به ایران آوردیم نیز عکس را به بنیاد ایرانشناسی شعبه بوشهر بردیم و از دکتر مشایخ (بنیاد ایرانشناسی شعبه بوشهر) نیز مشاوره گرفتیم. این عکس به تائید بسیاری از پژوهشگران تاریخی بوشهر رسیده است.

وی در ادامه گفت: چهره «رئیسعلی دلواری» در این عکس، منطبق با توصیفات مندرج در گزارشهای کنسولی وقت انگلیس بوده و توسط «واسموس» در سال ۱۹۰۹ میلادی گرفته شده و طی نامه شماره ۴۱٫۱/BO  به‌دست ما رسیده است.

سیدباقر هاشمی با اشاره به شرح عکسی که در این نامه آمده است، بیان کرد: در این نامه عبارتی درباره عکس رئیسعلی نوشته شده است که عینا بدین قرار است: «تنگسیر(تنگستانی)، فرمانده شورای نظامی رئیسعلی(نشسته نزدیک درب) فرمانروای منطقه تنگستان در خانه خودش». این شرح گزارشی است که توسط «واسموس» پشت عکسها نوشته می‌شد.

ویلهلم واسموس عکس‌های دیگری نیز از بوشهر ثبت کرده است که در ادامه دو نمونه از آن مشاهده می‌شود:

به گزارش فارس، مزار شهید رئیسعلی دلواری پرچمدار مبارزه با استعمار انگلیس در قبرستان وادی‌السلام نجف قرار دارد. سنگ مزار این قهرمان ملی ایران به تازگی تعویض شده و منقش به تمثال اوست.

برای رسیدن به این مزار باید حدود پنج دقیقه ای از مزار علامه قاضی در مسیر اصلی به سمت شمال ادامه داد.

اما چرا مزار قهرمان ملی ایران در وادی‌السلام است؟ او مانند بسیاری دیگر از افراد وصیت کرده بود پیکرش را در سرزمین عتبات دفن کنند. طبق شنیده های تاریخی، در قدیم مشهور بود که افراد وصیت می کردند به جهت تقرب پیکرشان در جوار حرم ائمه در نجف یا کربلا دفن شود. البته از آنجایی که امکان انتقال سریع پیکر وجود نداشت، ابتدا جنازه را به صورت امانی در ایران دفن می‌کردند و پس از گذشت یکی ـ دو سال، بقایای آن را از قبر خارج کرده، در کفن می‌پیچیدند و به سرزمین عتبات منتقل می‌کردند.

انتهای پیام/