شرکت نکسو: طراحی صوتی در سالن میلاد را توصیه نمی‌کنیم / چرا ارشاد بر کیفیت صدای سالن‌ها نظارت نمی‌کند

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، موسیقی ایران این روزها حال خوشی ندارد. سال جاری با اجرایی شدنِ قانون کسر ۱۰ درصد از درآمد کنسرت‌ها به نفع دولت آغاز شد. متعاقب اجرایی شدن این قانون، قیمت بلیت‌ها هم افزایش یافت.
وضعیت شعر و ترانه هم که داستانی طولانی دارد و همواره مورد هجمه منتقدان بوده و هست. محمدعلی بهمنی سال گذشته از شورای شعر دفتر موسیقی استعفا داد تا به کیفیت پایین ترانه‌هایِ مجوز گرفته از ارشاد اعتراض کند. اکنون هم خبر رسیده که عبدالجبار کاکایی از شورای شعر دفتر موسیقی رفته است. کاکایی از وزارت آموزش و پرورش به وزارت ارشاد مامور بوده و با پایان ماموریتش، مسئولان ارشاد دیگر اقدامی برای تمدید ماموریت این شاعر نکرده‌اند.

اوضاع بدِ اقتصادی از یک سو و از سوی دیگر بالا رفتن قیمت بلیت کنسرت‌ها فشار زیادی به مخاطبان و علاقه‌مندان به موسیقی وارد کرده است. با این حال باز هم اجراهای موسیقی رونق خود را دارند و هر روز شاهد برگزاری کنسرت‌های بسیاری در سالن‌های تهران هستیم.

نکته مهم در این میان کیفیت اجراهاست؛ وقتی قیمت بلیت‌ کنسرت‌ها بالا می‌رود، وقتی دولت ۱۰ درصد از فروش بلیت‌ها را به نفع خود جدا می‌کند؛ حداقل باید کیفیت سالن‌ها و امکاناتِ صوتی و بصری بهتر شود.
اما گویا هیچ کس در این میان نگران کم فروشی در کنسرت‌ها نیست و کیفیت فنی سالن‌ها از سوی هیچ ناظری بررسی نمی‌شود.

کمبود سالن‌های استاندارد برای کنسرت‌های موسیقی در شهرستان‌ها که امری طبیعی است و شهرهای مختلف کشور سال‌هاست که این کمبود را احساس می‌کنند. تامین زیرساخت برای بهبود کیفیت سالن‌ها در شهرستان‌ها منوط به تخصیص بودجه‌های استانی است و به گفته مسئولان، تخصیص چنین بودجه‌هایی در بسیاری از شهرها توجیه اقتصادی ندارد.

در این میان اما شهر تهران به عنوان پایتخت ایران هم از این کمبود رنج می‌برد. مگر در تهران چند سالنِ استاندارد برای برگزاری کنسرت‌های موسیقی وجود دارد. شاید یک یا در نهایت دو سالن که آن هم سالن‌هایی با ظرفیت‌های محدود هستند. تالار وحدت که سالنی تقریبا استاندارد است تنها ۷۰۰ نفر و تالار رودکی که آکوستیک لازم را دارد، تنها ۲۰۰ نفر ظرفیت دارد.

سالن‌های بزرگی که در تهران هستند هم مشکلات بسیاری دارند. مرکز همایش‌های برج میلاد اصلا برای برگزاری کنسرت طراحی نشده است. سالن میلاد نمایشگاه بین‌المللی هم چند ماهی است که با اشکالات فنی و افت کیفی محسوسی روبه‌رو شده است. این افت کیفیت در این روزها تا حدی واضح است که خودِ مسئولان سالن میلاد هم به آن اذعان کرده‌اند.

عباس برهانی مدیر پشتیبانی نمایشگاه بین‌المللی تهران در بخشی از گفت‌وگویش با خبرگزاری ایلنا گفته بود: «وضعیت چیدمان سیستم صوتی را نیز خودم قبول دارم. جابجایی پیمانکار در عرض یک روز انجام شد و آن سازه‌ای که باید نصب می‌کردند و کادرکشی‌های زیر کار با عجله انجام شد و در نهایت آن اتفاقی که باید رخ نداد. حال قرار است در ماه محرم و صفر این کاستی‌ها رفع شود.»

وقتی مسئولان سالن میلاد نمایشگاه بین‌المللی خودشان اعتراف می‌کنند که ایرادهایی در صدای سالن وجود دارد، چرا اجراها را در این سالن متوقف نمی‌کنند تا تعمیرات و تغییرات لازم رخ دهد. آیا کسب درآمد در این سالن بر کیفیت و حق‌الناس ارجحیت دارد؟ البته برهانی در بخش‌های دیگری از صحبت‌هایش تلاش کرده بود تا نقص‌های موجود در صدای این سالن را توجیح کند.

مشاهدات خبرنگار تسنیم از برخی کنسرت‌های اجرا شده در سالن میلاد طی هفته‌های گذشته ثابت می‌کند که کیفیت صدای این سالن به طور محسوسی پایین آمده است. اثبات این ادعا البته به راحتی امکان‌پذیر نیست. از این رو سراغ شرکت سازنده بلندگوهای نصب شده در سالن میلاد رفتیم و با ارسال مشخصات فنی سالن میلاد و سیستم نصب شده خواهان ارائه نظر آنها در این باره شدیم.

پاسخ شرکت نکسو که سازنده بلندگوهای نصب شده در سالن میلاد است بسیار عجیب بود. متن پاسخ آنها به این شرح است: «این نوع بلندگو برای سیستم لاین اری(نوع چیدمان استاندارد بلندگو در تمام سالن‌های کنسرت دنیا) طراحی نشده است که به همین دلیل بیانگر کیفیت پایین صدا در سالن است و ما هیچ مطالعه‌ی آکوستیکی در این نصب انجام نداده‌ایم و هرگز این طراحی را توصیه نمی‌کنیم.»

بی‌شک اعلام نظرِ شرکت سازنده‌ی بلندگوهای نصب شده در یک سالن کاملا قابل اعتنا و استناد است. یک ایمیل ساده به شرکت سازنده‌ی بلندگوهای سالن میلاد، عدم کیفیت و نامطلوب بودن صدا در سالن میلاد را قطعی می‌کند.

در همین مدتی که به گفته آقای برهانی(مدیر پشتیبانی نمایشگاه بین المللی تهران) سیستم صوتی سالن میلاد نمایشگاه بین‌المللی نیاز به تعمیر دارد حدود ۷۰ سانس کنسرت در این سالن برگزار شده است. آیا مسئولان نمایشگاه و یا تهیه کنندگان موسیقی آنقدر صداقت و انصاف دارند که مبلغ خسارت ۷۰ سانس اجرا را به مخاطبان باز گردانند؟ و یا وزارت ارشاد که مجوز اصلی برگزاری کنسرت را صادر می‌کند تهیه کنندگان را ملزم به رعایت حقوق مخاطب می‌کند؟

شاید عدم سنخیت ماموریت نمایشگاه بین المللی با رویدادهای فرهنگی و هنری باعث شده که این روزها کنسرت‌های زیادی با وجود ایرادهای اساسی در صدای سالن میلاد، برگزار شود. شاید بتوان به این نتیجه رسید که نمایشگاه بین المللی به دنبال کسب درآمد بیشتر است و کیفیت خدمات در اولویت‌های این سالن نیست.

نکته مهم دیگر سکوت تهیه کنندگان عرصه موسیقی است. تهیه کنندگانی که مسئول اصلی کیفیت برگزاری کنسرت‌ها هستند به جای سعی در بهبود کیفیت سالن و اعتراض به ایرادهای موجود سکوت اختیار کرده‌اند. باید دید که نظر و دیدگاه این تهیه‌کنندگان درباره کیفیت صدایی سالن میلاد و دیگر سالن‌های تهران چیست. اگر ایردهای موجود در سالنی مانند میلاد، قطعی است، چرا این تهیه کنندگان هیچ‌گاه نسبت به اوضاع و کیفیتِ این سالن اعتراضی نکرده‌اند و نمی‌کنند.

شاید اگر تعداد اجراهای موسیقی ایرانی در سالن میلاد بیشتر بود کیفیت فنی این سالن به لحاظ صدا و اکوستیک بهتر میشد چرا که هنرمندان موسیقی سنتی به کیفیت صدای سالن به عنوان موضوعی جدی نگاه می‌کنند و هرگز فروش بیشتر را فدای کیفیت نمی‌کنند.

شاید بتوان ماجرای کیفیت پایین سالن‌های کنسرت در تهران را به مافیای پنهان موسیقی ربط داد. مافیایی که می‌داند کیفیت صدای سالن‌ها پایین است؛ اما اجازه اعتراض به کسی نمی‌دهد. در این میان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز تقریبا هیچ نظارتی بر کیفیت فنی سالن‌ها ندارد.

به راستی چه کسی مسئول احترام گذاشتن و اهمیت دادن به کیفیت کنسرت‌هاست؟ آیا مردمی که بیشترین رقم‌ها را برای خرید بلیت کنسرت‌ها پرداخت می‌کنند، شایسته شنیدن و دیدنِ کنسرت با بهترین کیفیت نیستند؟

انتهای پیام/