«سر دلبران»؛ فضائل علی(ع) از زبان قاری مشهور مصر

خبرگزاری تسنیم، محمد حسین فرمانی:

محمد صدیق منشاوی را می‌شناسی؟ همان قاری بین‌المللی اهل مصر که بسیاری از قاریان قرآن با صدا و قرائت او انس دارند و یادگیری قرآن را با تلاوت‌های او پیش می‌برند. اما در اینجا نمی‌خواهم از تلاوت یا قرائت او یا صدا و لحن زیبایش سخن بگویم؛ بلکه مقصودم در این نوشته، بیانِ کار نیک دیگری از اوست که شاید بتوان آن را باقیات الصالحاتی در نامه عمل محمد صدیق منشاوی دانست.

در این چند کلام می خواهم درباره کتابی از او سخن بگویم در فضائل امیر مومنان علی(علیه السلام). بله؛ درست شنیدی! کتابی که داستان‌هایی از فضیلت‌های علی بن ابی طالب(ع) را در بر گرفته است؛‌ کتابی که شاید برخی از فضیلت‌های ذکر شده در آن را ما شیعیان کمتر در یاد داریم و به آن ها کمتر توجه کرده‌ایم. نام این کتاب که به زبان عربی نگاشته شده «۱۰۰ قصه و قصه من حیات علی بن ابیطالب» است.

آقای محمود محققیان در سفری که توفیق زیارت بیت الله الحرام نصیبش شده، این کتاب را در یکی از کتاب فروشی‌های مکه مکرمه مشاهده و خریداری کرده و پس از بازگشت به ایران، مشغول ترجمه این اثر شده است. این اثر از ۱۰۱ قصه مختلف که ارتباطی با یکدیگر نداشته‌اند، تشکیل شده است. مترجم در مسیر ترجمه، برخی از آن داستان‌ها را حذف و سرانجام کتاب ترجمه شده را با ۷۴ داستان از فضائل علی(ع) به مخاطب فارسی‌زبان ارائه کرده است.

از آنجا که محمد صدیق منشاوی از شافعی‌ مذهبان اهل سنت بود، محبت اهل بیت پیامبر اکرم(ص) را در دل داشته و از این رو اقدام به نگارش چنین اثری کرده است. در این اثر از برادری علی(ع) با رسول خدا(ص) سخن گفته شده؛ از زیرکی‌اش؛ از اخلاقش؛ از شجاعتش؛ از منزلتش نزد خدا و پیامبر(ص)؛ از سخاوتش؛ از قضاوتش؛ از علمش؛ از زهدش؛ از عبادتش؛ توکلش؛ از مردانگی‌اش و از دیگر خصائل حضرتش.

البته خوب می‌دانم که اگر دریا مرکّب و برگ‌ها ورق کاغذ شوند،‌ باز هم برای نوشتن فضائل شخصیتی والا مثل امیر مومنان، علی(ع) کافی نیست؛ اما برای ما چاره‌ای جز این نیست که مور خود را به درگاه سلیمان‌مان ببریم تا او از کرمش آن را قبول کند.

آری! امیر المومنینی که به فقیر می‌گوید « اگر حاجتی داری بر زمین بنویس تا ذلت سؤال و درخواست را در چهره‌ات نبینم» و با نوشتن آن مرد فقیر روی زمین، لباسی ارزشمند و دینارهایی بسیار به او می‌دهد، صفت کرَم از سر کوتاهی الفاظ است که به او نسبت داده می‌شود؛ و گرنه این آسمانی‌ها کجا و صفات انسان‌های خاکی؟!

امامی که با قلبی آکنده از یاد مرگ، قبر و قیامت به سمت قبرستان بقیع حرکت می‌کند، وارد قبرستان می‌شود، به مردگان سلام می‌‌دهد و از مردگان احوال پرسی می‌کند، و در نهایت، صدای جواب سلامی را با احترامی هر چه تمام‌تر می‌شنود و از زبان مردگان از حالِ نزارشان می‌شنود، آیا می‌توان با الفاظ زمینی توصیفش کرد؟!

علی(ع) را که غیرت‌الله است و در کنار کعبه جوانی را که مشغول چشم‌چرانی بوده سیلی می‌زند و تنبیه می‌کند، با ما عاصیان و اسیران شهوات و گناهان چه کار؟! مولایی که در قضاوت بین حق و باطل، وقتی حق با دشمنش باشد و دوستدارش داعیه دارِ باطل، پا روی نفسانیتش می‌گذارد و حق را به دشمنش می‌دهد، چگونه ممکن است امیرِ مومنان نباشد؟!

شخصیتی را که عالَم در مُشت اوست و بیت‌المال در اختیارش، اما برای خوابیدن روانداز کهنه‌ای بیش ندارد و با این که هوا سرد است و از سرما به خود می‌لرزد حاضر نمی‌شود از بیت‌المال ذره‌ای برای خودش و خانواده‌اش مصرف کند،‌  با بندگان مال دنیا و شیفتگان قدرت چه سنخیتی هست؟!

آیا می‌دانی که آیه‌ای در قرآن هست که خدا به اهل ایمان دستور داد تا برای سخن گفتن با رسول خدا صدقه بدهند و هیچ‌کس جز علی(ع) به این آیه عمل نکرد؟! امام اول شیعیان تنها عمل کننده به این آیه بود و این یعنی، جز او کسی یافت نمی‌شود که به تمامی آیات وحی عمل کرده باشد.

بگذریم از افتخار آفرینی‌های مولای متقیان در عرصه ی جنگ و نبرد در راه خدا و اسلام و یاری رسول خدا(ص)! البته این گذشتن از سرِ بی تفاوتی و کم اهمیتی نیست؛ بلکه از بدیهی بودن شجاعت آن حضرت و پُر بودن کتب مختلف از اینگونه فضایل آن امام هُمام است.

خلاصه آنکه این چند مورد تنها اندکی از فضائلی بود که در این کتاب ارزشمند می‌توان خواند. کتاب «سرّ دلبران» را می توان از انتشارات دفتر نشر معارف تهیه کرد.

انتهای پیام/