[ad_1]
اما در عین اینکه محمدرضاشاه قدرت خود را از ارتش می‌گرفت و خود را بزرگ ارتشیاران لقب می‌داد، همواره سعی می‌کرد با تحقیر افسران و امرای ارتش، روحیه خودباوری و اعتماد به نفس را از آنها بگیرد.
از اینرو رفتارش بـا نـظامیان خـاص بود، به آنان اهمیتی نمی‌داد و آنان را مثل پیشخدمت و نوکرخود می‌دانست. محمدرضا پهلوی کمترین توجهی به نظامیان نداشت مثل اینکه اصـلا وجود ندارند.
در این خصوص احسان نراقی خاطره جالبی را روایت می نماید:« در زندان که بودم با سپهبد نجیمی نائینی آشنا شدم. ایشان تـعریف می‌کرد که من بـا درجۀ سـپهبدی افسر کشیک کاخ بودم. روزی شاه در حالی که خودش پشت ماشین نشسته بود وارد کاخ شد. من تا جلو پله‌ها به استقبالش رفتم؛در ماشین را باز کردم،همین که بیرون آمد سگ معروف دانماریک او به طـرفش دوید و شروع به لیسیدن پایش کرد.
شاه دقیقه‌ای نشست و او را نوازش کرد و سپس برخاست و رفت، در تمام این مدت حتی یک نگاه هم به من نکرد. شب که به خانه آمدم خود گفتم مرگ ازایـن زنـدگی بهتر است که شاه به اندازۀ یک سگ هم برای سپهبدش ارزش قائل نیست.»
منبع: «گفتگو و خاطرات: ساختار ارتش و ساواک و ناکار آمدی رژیم پهلوی از زبان دکتر احسان نراقی»، مجله تاریخ معاصر ایران ، زمستان ۱۳۸۱ ، شماره ۲۴ ، ص۲۳۰
انتهای پیام/
[ad_2]
لینک منبع