ماجرای خانمی که هراسان در تاریکی شب، خود را به خادمان امام رضا(ع) رساند

به گزارش آسمانی نیوز از شبکه خادمان رسانه ای کانون های خدمت رضوی استان تهران،تلالو انوار ملکوتی و شفابخشِ روح ائمه اطهار(ع) از میان سده‌ها فاصله تاریخی، بر دنیای مادی امروزی تنها حول بیان آیات و نشانه‌هایی برای «اهل تفکر» قابل تفسیر و تبیین است.

تاکنون نیز سیر تطور تاریخی و تکاملی بشر مخصوصا از دوران صدر اسلام به بعد، سرشار از چنین پدیده‌های شگرفی بوده که بشر خاکی را به عجز از تحلیل و مواجهه علمی با آنها کشانده و مفهوم «معجزه» را در هر نسل از بقای سلسله انسان به مفهوم موجودی متفکر و دارای قوه اختیار، بر روی این کره خاکی به شکل بنیادی‌تری ترسیم کرده است.

آدمیان نیز در طول اعصار با مواجهه و مشاهده آیات و نشانه‌هایی در قالب این چارچوب‌ها، هر بار پای مباحث ماوراء‌الطبیعه از باب متافیزیک نشسته تا با توجهی هستی‌شناسانه و گاها عارفانه، به سمت خداشناسی رفته و یک گام در شناخت هر چه بیشتر ذات اقدس ربوبیت بردارند.

اما گاها برخی آیات و نشانه‌ها برخلاف تصور عموم، علنی و برای همگان عینی نیست.

فرضا نشانه‌ای که شب گذشته (پنجشنبه ۲ تیر ۱۴۰۱) در میان انبوه تاریکی یکی از خیابان‌های شرق تهران در محدوده نارمک، برای خادمان امام رضا(ع) در کانون خدمت رضوی منطقه هشت (ثامن) تهران تجلی یافت، شاید تا پیش از نگارش این گزارش حتی برای اهالی آن محل نیز هویدا نبوده باشد.

در روز شهادت علی ابن موسی الرضا(ع) به روایتی، خادمیاران رضوی بر قاعده ادب، اجتماع می‌کنند تا به قصد دیدار با خانواده شهدای محله (شهیدان غلامحسین کریمی و محمد زینلی موخر)، نام و عطر رضوی را نیز در فضای کوچه و محل جاری کنند.

دیدار با خانواده اول حاصل می‌شود و خادمیاران رضوی با همراه داشتن پرچم گنبد منور و متبرک رضوی عازم مقصد بعدی می‌شوند؛ خادمیاران به محل مورد نظر می‌رسند اما به جهت باریک بودن کوچه موردنظر مجبور به پارک وسایل نقلیه در خیابان نزدیک منزل دومین شهید می‌شوند.

در همین حین که برخی خادمیاران مشغول آماده‌سازی وسایل برای مراجعه به منزل موردنظر هستند و بر آستانه کوچه شهید زینلی موخر انتظار دیگر دوستان‌شان را می‌کشند تا بعد از پارک ماشین به آنان ملحق شوند، «خانمی» میانسال به شکل هراسان در میان انبوه تاریکی کوچه خود را به هیات خادمیاران رضوی منتظر می‌رساند.

شهناز ملکی، مسئول کانون رضوی بانوان و خانواده منطقه ۸ (ثامن) تهران که در جمع خادمیاران حضور داشت، شرح داد که «آن خانم به شکل کاملا هراسان، خودش را به ما رساند و بدون مکث پرسید اینجا چخبر است؟ که من در جواب گفتم تبرکی امام رضا(ع) را برای خانواده شهید آوردیم.»

وی ادامه داد: آن خانم باز با همان حالت پرسید: «چه چیز با خود آورده‌اید؟ که در پاسخ گفتم پرچم متبرک حرم مطهر رضوی به جهت تیمن و تبرک به همراه هیات خادمان امام مهربان به اینجا آمده‌اند».

ملکی بیان کرد: به محض بیان این جملات، خانم به گریه افتاد که در مصداق باید گفت گریه‌ای بی‌امان و بی‌تمام.

مسئول کانون رضوی بانوان و خانواده منطقه ۸ (ثامن) تهران گفت: حامل پرچم متبرک به محض مشاهده این صحنه، خود را به جمع ما رساند و پرچم را برای تبرک جستن جلوی آن خانم آورد که شدت گریه‌های آن خانم با دیدن آن پرچم بیشتر شد.

وی خاطر نشان کرد: همه خادمان با دیدن این صحنه منقلب شدند و شاید هر کسی در ذهن خود این سوال را می‌کرد؛ مشکل این شخص چه چیز می‌تواند باشد که اینگونه باعث بهم ریختگی حالت ظاهری و پریشانی او شده است؛ لذا همین تعجب و ابهامات بنده را به سمت این کشاند تا از او درباره این حال بیشتر بپرسم.

ملکی تصریح کرد: بعد از اینکه کمی تسکین یافت، گفت: «من بیمار سرطانی بودم که امام رضا(ع) شفایم داد».

این خادمیار رضوی می‌گوید: شاید از حالت پریشان آن خانم باید اینطور برداشت کرد که پزشکان در گذشته از او قطع امید کرده بودند و این خانم با توسل به مقام والای حضرت رضا(ع) توفیق کسب شفاء را یافته بود و مدام خداوند را شکر می‌کرد که فرصت این دیدار با نمادی از حرم مطهر امام مهربان را یافته بود و از خادمان رضوی نیز به شکل ویژه قدردانی می‌کرد که این فرصت را در اختیار او گذاشتند تا دقایقی با امام خود خلوت کند.

ملکی افزود: نکته جالب ماجرا اینجاست ما خادمیاران بدون هیچگونه سر و صدایی و تقریبا در آستانه کوچه‌ای خلوت و تاریک ایستاده بودیم که این خانم به شکلی هراسان و حتی پایی بدون جوراب خود را به ما رساند؛ انگار عطر و بوی حرم رضوی به مشام این شیفته و دلباخته امام رضا(ع) خورده بود و قرار را از او گرفته بود.

از این حیث گفته می‌شود برخی آیات و نشانه‌ها برخلاف تصور عموم، علنی و برای همگان عینی نیست اما به تناسب میزانی از بروز و ظهور آنها، اهل دلان را سر به راه‌تر و ایمان آورندگان را مومن‌تر می‌کند.