دخترم پرسید «افغانستان کجاست؟»، گفتم همین خانه ما

خبرگزاری تسنیم– محمدسرور رجایی:

دومین قسمت برنامه وطندار، از شبکه تلویزیونی افق پخش شد. برنامه را نه تنها با خانواده، با مهمانانی که داشتم، تماشا کردیم. برنامه جدای از گفته‌‏های مهمانان ویژه، انرژی خاص همدلی و هم‌زبانی به مخاطبان هدیه می‏‌داد. در پایان برنامه دختر پنج ساله من، آمد و از من پرسید: «بابا افغانستان کجاست؟» از شما چه پنهان، یک لحظه ماندم که جوابش را چه بدهم، ولی زود به خود آمدم و گفتم: «افغانستان یعنی خانه ما» دخترم با لبخندی، نشان داد که حرفم را باور کرده که خانه ما افغانستان کوچکی است، اما برای نشان دادن آن به همسایه دیوار به دیوار خود نیازمند ابزاری بودیم که نداشتیم.

در افغانستان کوچک ما هنوز میز و صندلی جای دسترخوان را نگرفته است، جای بولانی و قابلی پلو را در ذایقه غذایی ما هیچ چیزبرگری نمی‏‌تواند پر کند. اگر درست بنگریم تمام نشانه‏‌های فرهنگی یک وطندار در خانه ما حفظ شده است. حالا خوشبختانه شبکه تلویزیونی افق این ابزار را در اختیار ما گذاشته است، تا ما به آن گفتمان آرمانی خود برسیم.

امروز وقتی از راه‏‌پله‌‏های برقی متروی انقلاب بالا می‌‏آمدیم، جوان ایرانی با لبخند پرسید «وطنداری؟» گفتم بله. باز پرسید که «وطندار یعنی چه؟» گفتم «یعنی همشهری» به همین سادگی گفتمان ما دو نفر آغاز شد و تا اینکه دست هم را فشردیم و خداحافظی کردیم. هر چه از آن جوان دورتر می‏‌شدم، رفتار و منش انسانی او بیشتر در نظرم جان می‏‌گرفت. یقینا او نیز با همین گفتمان چند جمله‏‌ای حداقل تا پایان امروز کلمه وطندار را بارها مرور خواهد کرد. به همین سادگی نگاه‌‏ها عوض می‏‌شود، رفتارها تغییر می‏‌کند و من افغانی می‌‏َشوم وطندار.

با اینکه این تجربه نیک همدلی هنوز به قیام اصلی خود نرسیده است، اما به همین سادگی افغانستان کوچک ما را با تمام نشانه‏‏‌های فرهنگی‌‏اش، به شهرها و روستاهای دور ایران می‌‏برد و معرفی‌مان می‌‏کند.

چهره‏‌های شایسته احترام ما را با زیبایی‏‌های کشور ما درست نشان‏ می‌‏دهد. چه حس قشنگ و خوبی دارد وقتی همسایه ایرانی‏‌ات زنگ دروازه خانه‌‏ات را بزند و بپرسد همسایه برنامه وطندار چه ساعتی شروع می‌‏شود؟ یقینا همان گفتمانی که سال‏‌ها در انتظارش بودیم، شروع شده است. باور کن.

انتهای پیام/